Thijs in Tibet: De eerste problemen........

Hello again!

Meet misses Wang. Deze ongeveer 35-jarige Chinese -ik heb haar maar niet naar dr leeftijd gevraagd, ervan uitgaande dat dit niet alleen in de westerse cultuur een lastige vraag is voor vrouwen op die leeftijd- is mede-eigenaresse van het bureau dat mijn vlucht (en permit!) naar Tibet regelt. Toen ik gisteren nietsvermoedend maar eens binnen liep bij hun kantoor om maar eens te checken of alles goed verliep trof ik een nogal gestresste mevrouw Wang aan. Ze vertelde me dat ze me al de hele middag had proberen te bereiken in het hostel. Igor en ik waren de hele dag op pad geweest en mijn mobiele telefoon werkt niet dus ben ik praktisch onbereikbaar hier.

Toen mevrouw Wang een beetje was gekalmeerd kwam ze zitten en vertelde ze dat er een incident was geweest met een backpacker in Lhasa (hoofdstad van Tibet). Deze was op de vuist gegaan met plaatselijke militairen omdat hij (naar men zegt) foto's maakte van militaire objecten. En daar zijn ze in communistisch China allerminst blij mee. Gevolg hiervan is dat er gelijk een rem wordt gezet op de permitverstrekking aan toeristen door de FIT (Foreign Independent Travellers). Deze organisatie zorgt in samenwerking met de Chinese overheid voor verstrekking van permits aan toeristen. Dit bureau wil omwille van hun eigen business natuurlijk hun relatie met de overheid niet op het spel zetten. Om een lang verhaal kort te maken, mijn permit was geweigerd!

In de tussentijd had mevrouw Wang al wel een ticket voor me aangeschaft bij Air China, en dit kon uiterlijk om 1800 uur worden gecancelled. Omdat de klok imiddels 1745 aanwees werd de gemoedsrust van Wang er niet beter op, aangezien een kostenpost voor haar bedrijfje dreigde. Immers, geen permit betekende weigering op de vlucht. Druk en heetgebakerd bellend met de FIT probeerde ze nog wat te forceren maar ze hielden voet bij stuk.

Toen om 1805 de eerste tranen over de wangen van Wang rolden heb ik dr maar eens een glaasje water uit haar eigen kantoor aangeboden en haar uitgenodigd om eens rustig aan de tafel te gaan zitten op zoek naar een oplossing voor dit drama.

Enige kalmering deed wonderen voor de kwaliteit van haar Engels, dat overigens erg goed is voor Chinese begrippen. Toen we rustig de overgebleven mogelijkheden doornamen bleek het probleem al minder onoverkomelijk dan dat ze in eerste instantie deed vermoeden. De eis van de FIT was dat ik een borg achter zou laten bij Wang zodat ik via een van de legale bureau's mijn reis van Lhasa naar Kathmandu (Nepal) zou regelen. Een onderschepping door de Tibetaanse politie met een door een illegaal bureau geregelde tour EN in het bezit van een door de FIT verstrekt permit zou de permitorganisatie namelijk nog verder in de problemen kunnen brengen.

Na met de borg akkoord te zijn gegaan keerde de rust terug. Blijkbaar had ze er alle vertrouwen in dat alles nu wel zou lukken. Door mijn ticket voor een kleine meerprijs om te boeken naar een business class ticket konden we datum verschuiven naar een dag later, zodat Wang een dag extra tot haar beschikking heeft om het permit nu wel rond te krijgen. Ik heb vertrouwen, maar zaken kunnen snel veranderen in dit onberekenbare politieke klimaat. Ik kan niet anders dan wachten in het snikhete Chengdu, alhoewel de temperatuur inmiddels wel wat is gezakt.

Igor en ik hebben vanochtend afscheid genomen. Hij is aan zijn liftavontuur naar Kazachstan begonnen, ondanks waarschuwingen wat betreft veiligheid van oa Wang. Heb een mooie tijd met hem achter de rug! Gisteren heb ik al weer nieuwe mensen ontmoet waar ik vandaag mee op pad ben, Guillome en Geraldine uit Frankrijk. Kortom, ik vermaak me wel hier.

Toch is het in Azie zaak om problemen met de overheid te vermijden. Igor bijvoorbeeld heeft een tijd terug drie dagen in een Thaise cel doorgebracht nadat hij de grens was gepasseerd met, wat bleek, een vals visum. En dat zijn niet echt paradijsjes op aarde, vraag maar aan onze eigen 'onschuldige' Machiel Kuijt!

Ook Guillome en Geraldine hebben hun eerste ervaring met de sterke arm der wet al gehad. Op weg per bus naar Lhasa werden zij onderschept (gelukkig voor hen zonder boete) en teruggestuurd naar Chengdu.

Zo maar weer eens even bellen met Wang, kijken wat ze heeft bereikt vandaag. Toch wel een beetje spannend. Wat als het nou allemaal niet gaat lukken? Hoe lang moet ik dan nog in Chengdu doorbrengen? Niet aan denken Thijs, het zal me lukken!

Ik houd jullie op de hoogte.........

PS. Helaas zorgt de internet-censuur hier ervoor dat ik jullie reacties (nog niet) kan lezen. Ik kan wel posten, maar mijn eigen blog niet openen. Ben wel bereikbaar via mijn welbekende mailadres, dus kom maar op met die reacties! ;-)

PS2. Nog een paar kiekjes uit Chengdu.