Lhasa, de hoogteziekte te boven

Hi allemaal,

Na een aantal dagenin Lhasa door te hebben gebracht ben ik inmiddels wat gewend aan de hoogte. Zo heb ik een twee dagen rondgelopen met lichte hoofdpijn maar na wat geschikte medicatie ging dat al een stuk beter. De afgelopen dagen was het internet ontzettend sloom hier en dan is het geen beginnen aan om een post te doen. Maar ik ben weer in de lucht!

Monnikken op Bhartor square

Bhartor square, middelpunt van de Tibetaanse wijk

Ik verliet jullie bij mijn eerste verkenningsronde door Lhasa. Na een uurtje te hebben rondgelopen ging ik maar eens even zitten op een bankje op het Potala square, voor het paleis van de Dalai Lama. Nietvermoedend lezend in mijn Lonely Planet werd ik opeens vergezeld door drie jongen mannen. Ze kwamen aan beide kanten op het bankje naast me zitten. Mijn eerste reactie was denk ik de reactie die iedereen zou hebben gehad net gearriveerd in een nieuwe stad. Stevig de tas vasthouden en zo snel mogelijk erachter zien te komen wat hun bedoelingen zijn. Die bleken trouwens zeer onschuldig. Het waren Tibetaanse studenten Engels die graag hun gesproken Engels wilden verbeteren door met buitenlandse toeristen te praten. Daarbij waren ze zeer geinteresseerd in mijn Lonely Planet gids. Die verkondigde namelijk de echte geschiedenis van Tibet, verwijzend naar de onzinverhalen die in de Chinese literatuur de ronde doen over de huidige positie van Tibet. Na een paar moeilijke gesprekken, hun gesproken Engels kan inderdaad een stuk beter, heb ik met hen een bezoek gebracht aan de Tibetaanse Universiteit. Op de weg daarnaartoe kwamen we een paar studiegenootjes van Wang Chuk, de meest communicatieve van het stel, tegen. Ook zij hadden een slachtoffer voor de praktijklessen gevonden in de vorm van Kjersti, een 24-jarige studente uit Oslo, Noorwegen. Gezamenlijk hebben we een bezoek gebracht aan de Universiteit.

Wang Chuk (onder) en een van zijn maatjes op de Universiteit

Die avond belandde ik samen met Kjersti in een cafeetje in het centrum van Lhasa. Daar werden we uitgenodigd door een paar Tibetanen om plaats te nemen aan hun tafel om een biertje met ze te drinken. Dat konden we natuurlijk niet weigeren, en al snel was het erg gezellig. Zingen is een belangrijk iets in de Tibetaanse cultuur heb ik al wel gemerkt. Gezamelijk zongen ze wat af in het Tibetaans en ook wij mochten niet naar huis voordat het Nederlandse en het Noorse volkslied ten gehore was gebracht. Een van de Tibetanen bij ons aan tafel bleek een beroemd Tibetaans volkszanger te zijn. Hij nodigde ons uit om de volgende avond naar een van zijn shows te komen. Dit konden (en wilden) we natuurlijk niet afslaan, en met zijn visitekaartje in de binnenzak vertrokken we de volgende avond naar het theater waar de show werd gehouden. Als enige westerlingen in de hele zaal trokken we een hoop bekijks. We hebben genoten van een fantastische avond Tibetaanse zang, dans en muziek, fantastisch!

Sfeerimpressies van de show

Vandaag weer vroeg uit de veren want het Potala Palace stond op het programma. Dit paleis van de Dalai Lama torent als een vuurtoren boven de stad uit, een erg indrukwekkend gezicht, aangezien het gebouwd is op een grote rots. Helaas bleek slechts een klein gedeelte van het paleis te bezichtigen, maar het was toch voldoende om een goede indruk te krijgen van wat dit immens grote gebouw.

Potala Palace van de voorkant

Vanavond weer afgesproken met Wang Chuk om wat te gaan eten. Erg leuk, maar ook erg vermoeiend, omdat het nogal even duurt voordat we mekaar begrijpen. Daarentegen maakt zijn enthousiasme een hoop goed.

Snel meer over Lhasa!

Thijs