Aankomst in Chengdu

Hi allemaal,

Igor was de eerste persoon die ik ontmoette na mijn aankomst in Chengdu, zuidwest China. Na een toch wel slopende vlucht- ik heb niet echt kunnen slapen aan boord- was ik even gaan liggen om toch nog tot iets in staat te kunnen zijn die dag. Bij de wasgelegenheid in het hostel raakte ik aan de praat met deze 26-jarige Oekrainse levensgenieter. 9 maanden geleden vertrok hij via Turkije, Syrie en Iran richting Azie nadat zijn verloofde hem dumpte voor een kapitaalkrachtigere Amerikaan. Het blijven natuurlijk golddiggers die vrouwen uit het oostblok he.... ;-)

Hij is een echte backpacker, dat wil zeggen dat hij precies weet wat je waar goedkoop kunt krijgen. Hij heeft mij al behoorlijk wegwijs gemaakt in het koopjesbolwerk dat China heet. Ook weet hij voor bijna elke tempel in Kathmandu (Nepal) hoe je via de 'backdoor entrance' voor niets naar binnen kan komen. Alles wordt door hem keurig ingetekend in mijn lonely planet.

We hebben besloten om de komende dagen wat op te trekken en als ik naar Tibet vertrek dan vervolgt hij zijn weg liftend richting de Oekraine (ruim 4000 km over land!). Elke pagina van zijn paspoort staat vol met stempels en visa dus dan houdt het op natuurlijk.

Ik in de straten van Chengdu

De topfitte Oekrainer is tevens een fanatiek klimmer. Hij heeft al verschillende mooie toppen op zijn naam staan. Onder andere de Matterhorn en een 7100m hoge beklimming in de Kaukasus. Die passie delen we dus en heb al veel tips en adresjes van hem gekregen voor een mooie tocht dadelijk in Nepal.

Die eerste avond zijn Igor, ik en Sumito (jongen uit Brunei en kamergenoot van Igor) met zijn drieen op pad gegaan om wat te eten en drinken. Enkele biertjes en uren later keerden we terug in het hostel voor de welverdiende nachtrust.

vlnr: Igor, Sumito en me!

De volgende dag ben ik op pad gegaan voor mijn reis richting Lhasa, de hoofdstad van Tibet. Van Sumito hoorde ik al dat de trein een moeilijk verhaal zou worden. Alle treinen voor de komende 10 dagen zouden zijn volgeboekt, wat zou betekenen dat ik gebonden was aan het vliegtuig. Via Sumito (hij sprak vloeiend chinees, wat je mogelijkheden aanzienlijk vergroot) kreeg ik een telefoonnummer van een bureau die mij aan een ticket kon helpen zonder een bijbehorende tour. Om Tibet in te reizen moet je beschikken over het zogenaamde TTB-permit. Dit wordt normaal gesproken alleen verstrekt door plaatselijke reisbureau's in combinatie met een meerdaagse, niet goedkope, tour. Diezelfde middag heb ik een vlucht geboekt voor aankomende vrijdag naar Lhasa. En belangrijker nog, in Lhasa ben ik free to go! Niet eerst een dagenlange tour met een groep chinese toeristen met wie ik geen enkel woord kan wisselen.

Ik had meer problemen voorzien en verwacht dat ik langer in Chengdu zou moeten blijven. Misschien ben ik dan net de juiste mensen tegengekomen?

Het leuke aan Chengdu is dat je als toerist behoorlijk zeldzaam soort bent. Heel erg veel zijn het er namelijk relatief niet in deze miljoenenstad. Mensen kijken je constant na of willen graag een praatje met je maken in het gebrekkige engels dat ze spreken. Het is zelfs zo dat als je westerlingen op straat tegenkomt dat je elkaar begroet, iets wat ik op nog geen enkele plaats heb meegemaakt. Diezelfde avond liepen Igor en ik een groepje tegen het lijf die Igor eerder had ontmoet tijdens zijn verblijf in Kathmandu. Nadav (Australie), Ella (Israel) en Patrick (Belgie) besloten om samen met ons een hapje te gaan eten. De Australier bleek net afgestudeerd te zijn in journalistiek en was erg geinteresseerd in het integratiebeleid van Nederland. Hij vond dat Nederland het meest tolerante land in de wereld was en dat hun integratiebeleid tot de beste in de wereld behoorde. Ik heb hem maar even bijgepraat.......

vlnr: Igor, Ella, Patrick en Nadav

Het restaurant waar we zaten was niet bepaald schoon om het maar netjes uit te drukken. Als Rob Geus van de smaakpolitie daar een bezoekje zou brengen dan 'zou hij er zeker niet vrolijk van worden'. Gelukkig had ik geen maagproblemen toen ik vanochtend uit mijn bed stapte dus de medicatie voor deze problemen kon in de tas blijven. Wel wat pijn in mn hoofd, de chinese biertjes hadden dan toch hun sporen nagelaten.

Vandaag ben ik met Igor naar het Panda Base Research Center geweest. Dit is een groot park buiten Chendu waar pandaberen worden opgevangen. Het zijn echt mooie beesten die de hele dag doorbrengen met of Bamboe eten of slapen. Het was vandaag een erg warme dag, ruim boven de 30C en een hoge vochtigheidsgraad. Ik ben dus als verse Europeaan in Azie even met de neus op de feiten gedrukt. Op een gegeven moment had ik het gevoel dat ik elk moment tegen de grond kon gaan. Een flesje cola met de nodige suikers voorkwam gelukkig erger. Hieronder nog een mooi plaatje van de snoezige pandabeertjes!

Dan als afsluiter nog even een impressie van de Djoser-toeristen in het vliegtuig op weg naar Chengdu. Om eerlijk te zijn had ik altijd bepaald beeld in mijn hoofd van deze mensen, alleen had ik ze nog nooit gezien om dat bevestigd te zien. Ik kan alleen maar zeggen dat alle gedachten in mijn hoofd precies klopten. Deze Elsevierlezende 50+'ers hadden zich in het vliegtuig reeds uitgedost in hun bergkleding. Alsof ze een beklimming verwachtten op weg naar de bagageband na hun aankomst in China. Degelijke bergschoenen, een net iets te strakke korte broek en daarop een net iets te net poloshirts.

Misschien dat de Djoser-toeristen ook een bepaalde impressie in hun hoofd hadden van de andere reizigers aan boord. Een in wijde trainingsbroek gehulde niet meer studerende student met zeeen van tijd, een grote rugzak en een iPod in zn oren? Dat kan best zo zijn, maar het zal me een rotzorg zijn!

Op naar Tibet!

Thijs