Everest adventures

Trouwe lezers,

Hier ben ik dan eindelijk weer met nieuwe spannende verhalen. Na een kleine week in een jeep te hebben doorgebracht ben ik gistermiddag aangekomen in Kathmandu, Nepal. Het was een enerverende reis, met als hoogtepunt voor mij het bezoek aan de Mount Everest, wat een ontzagwekkende berg! Naast Ting en Cedric (eerder beschreven), hadden we een vierde medereiziger, Adrienne uit Toronto, Canada. Deze praatgraage 26-jarige Engelstalige Canadese is een ware globetrotter. Ze reist de hele wereld rond en gaat af en toe 'op vakantie' naar eigen land om vrienden en familie op te zoeken. Al met al een leuke club mensen, niet onbelangrijk als je bijna een week lang 24 uur per dag met elkaar op moet trekken.

Tibetaanse ruiters onderweg

Na het vertrek uit Lhasa bleek al snel de noodzakelijkheid van de jeep. Na een uur of twee op de geasfalteerde weg koos de chauffeur prompt voor een route dwars door het land. Ruwe bergbeken en zelfs rivieren niet schuwend baanden we ons een weg over het Tibetaanse plateau. Na tussenstops in Gyantse en Shigatse begonnen we op dag 3 eindelijk aan de reis naar Everest Base Camp, gelegen op zo'n 5000 m hoogte. Na lang rijden over misselijkmakende wegen, langs onmetelijk diepe ravijnen, doemde hij dan eindelijk op in de verte: Qomolangma, de Tibetaanse naam voor de Mount Everest. Vrij als een vogel lag hij daar, omgeven door blauwe lucht aan het einde van het smalle dal. Diezelfde middag nog zijn we met zn allen omhooggelopen naar het 'eindpunt' van het dal, het Chinese militaire checkpoint, wat strategisch was gelegen op het smalste deel van het dal. Enigszins norse Chinese militairen waren hier gelegerd om te voorkomen dat mensen verder zouden gaan dan het checkpoint. Overal stonden dreigende borden met waarschuwende teksten dat het je op een 200 dollar boete zou komen te staan mocht je toch verder gaan. Immers, voor het passeren van dit punt moest een onbetaalbaar permit worden aangeschaft van enkele tienduizenden dollars, het permit dat nodig is voor de beklimming van deze 8850 meter hoge top. Ting kreeg het voor elkaar, haar Chinese charmes in de strijd gooiend bij de soms jonge soldaten, om toestemming te krijgen om enige honderden meters verder te mogen lopen, zo snel als alle toeristen bij het checkpoint waren verdwenen. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat anderen ook op dit idee zouden komen. Al snel na het passeren van het checkpoint stuitten we op een niet-oversteekbare rivier, waardoor we onze poging moesten staken. Maar ik wilde verder, veel verder. Druk de flanken analyserend zag ik aan de oostkant van het dal een waterval die 'oversteekbaar' leek. Ik besloot het te gaan proberen, diezelfde nacht nog.

Met de jeep door de wildernis. Voor ons onze vaste partnerjeep. Het is veiliger om met twee jeeps te rijden, in het geval een van beide het begeeft. De volgende garage is niet om de hoek...

Toen om 03.45 uur de wekker ging kleedde ik me snel aan en sloop de tent uit de koude nacht in. Bijgestaan door een bijna volle maan begon ik aan de tocht die wel eens pijnlijk kon eindigen, namelijk 200 dollar lichter. Diezelfde volle maan minimaliseerde tevens mijn kans op ontdekking, ik hoefde immers niet mijn van kilometers afstand zichtbare hoofdlamp op te doen. Deze heroische tocht werd mede aangemoedigd door het boek wat ik op dat moment aan het lezen was, 'Into thin air' van Jon Krakauer. Een emotioneel ooggetuigeverslag van een expeditie naar de top van de Mount Everest, waarbij slechts twee van de zes expeditieleden levend terugkeren na terecht te zijn gekomen in een zware storm. Het lezen afgewisseld met het af en toe opkijken naar de indrukwekkende 'North Face' van de berg maakte een diep respect in me los voor zowel de berg als voor de beklimmers ervan.

Na het verlaten van het tentenkamp op zo'n 5000 meter koos ik zo snel mogelijk om hoogte te maken aan de oostkant van het dal. Voor de zekerheid had ik 200 dollar in mn zak gestoken, just in case. Mijn tactiek in geval van ontdekking had ik ook al uitgedacht. Eerst zou ik de domme nietwetende toerist spelen, vervolgens zou ik ze proberen om te kopen, en mocht dat ook niet helpen dan zat er niets anders op dan gewoon te betalen (evt plus boete voor poging tot omkoping ;-) ). Maar om de een of andere reden had ik het gevoel dat het zou gaan lukken, of dat het het geld waard zou zijn. Ondanks het licht van de maan kon ik niet helemaal goed zien of ik inmiddels genoeg hoogte had gemaakt om ongezien het militaire checkpoint te passeren. De klim was behoorlijk stijl en zeer vermoeiend op die hoogte. Regelmatig moest ik even op een steen gaan zitten om op adem te komen Op een gegeven moment keek ik aan mn rechterhand naar beneden het dal in. Daar lag het, het checkpoint was in volledige rust tijdens de nacht. Aangezien ik wist dat er ook tijdens de nacht werd gepatrouilleerd, zette ik mijn weg zo geruisloos mogelijk voort richting de over te steken waterval, die even voorbij het checkpoint lag. Dit was de laatste hindernis op weg naar Everest!

Bij de waterval aangekomen bleek dat mijn inschatting toch wat optimistisch was geweest. Er kwam behoorlijk wat water naar beneden en het zou geen gemakkelijk stenen hoppen worden. Na een klein kwartier zoeken naar de juiste plek waagde ik de sprong naar de andere kant. Ondanks dat ik uitgleed op de 'landingssteen' haalde ik droog en ongedeerd de overkant.

Cedric en ik schoten regelmatig deze 'jumpingpictures'. Deze is gemaakt bij Everest

Nadat ik over een kam was geklommen was ik uit het zicht van de militairen, dus free to go!

Langs dezelfde route als Reinhold Messner begin jaren '70 tijdens de eerste 'echte' beklimming zonder additionele zuurstof van de Mount Everest vanaf de Tibetaanse kant (eerder deed hij het als eerste vanaf de Nepalese kant) liep ik zo lang mogelijk door richting de voet van de berg, door volledig verlaten landschap. Ik schat dat ik tot zo'n 5500 a 5600 meter ben doorgelopen (het was relatief vlak) totdat ik mijn vooraf bepaalde omkeertijd had bereikt. Ik moest op tijd weer terug zijn bij de tent omdat we die dag onze reis zouden vervolgen richting de Nepalese grens.

Everest by clear weather

Om 07.15 genoot ik zittend op een grote steen van de eerste zonnestralen die de top van de berg raakten, het doel was bereikt! Na een 'steinmann' te hebben gebouwd voor Jos, hij verdient een gedenking aan de voet van de top van de wereld, begon ik aan de terugtocht. Toch weer spannend, de 200 dollar in mijn zak waren immers nog steeds niet veilig.

De eerste zonnestralen op Everest (rechts) genomen vanaf 'mijn steen'

De weg terug bleek net zo geruisloos te verlopen als de heenweg. Zonder enige problemen via dezelfde oostflank weer terug naar de tent, waar de jeep inmiddels klaarstond voor vertrek. Compleet vermoeid omdat ik weinig had gegeten die ochtend, ik krijg warme 'spicy' noodles erg slecht weg om vier uur 's morgens.

De weg naar de grens bleek een lange en niet altijd even vriendelijke voor de maag. Mede dankzij de vermoeidheid van de nachtelijke tocht werd het een slijtageslag, die ik die avond moest bekopen met maagklachten. Vanwege een modderlawine die de weg had versperd, en we 2 uur moesten wachten op een bulldozer om de weg weer vrij te maken, haalden we niet op tijd de Chinees-Nepalese grens. Hierdoor moesten we overnachten in de grensplaats Zhangmu. Omdat meerdere mensen waren verlaat door de modderlawine bleek het geen gemakkelijke klus om een hotelletje te bemachtigen. Met enig geluk wisten we een tweepersoonskamer te boeken. Omdat we met zn vieren waren, werden we genoodzaakt om de twee eenpersoonsbedden aan elkaar te schuiven en overdwars naast elkaar te slapen. Niet echt ideaal, als je je al niet te goed voelde na een op-en-neergaande nachtelijke autorit door zware regen, dichte mist, over smalle bergwegen.

De nacht toch overleefd hebbende konden we de volgende dag onze weg vervolgen richting Kathmandu. In een nacht hadden we de oversteek gemaakt naar een compleet ander klimaat. Van de droge, zonrijke en stoffige Tibetaanse vlaktes naar het tropische klimaat van Nepal. Kale rotsen hebben plaatsgemaakt voor volledig groene flanken, bananenbomen en apen. Een verrassende overgang, aangezien ik dat niet zo sterk had verwacht.

Adrienne, Ting en Cedric kijken uit over de bergen tijdens onze eerste kennismaking met Nepal

Na een recovery-day in Kathmandu (ik heb rustig wat zitten lezen op een dakterras) staat vanavond een bezoek aan een van de casino's op het programma. Ik kan het toch niet laten, ik wil even kijken hoe het er allemaal aan toe gaat hier. In het hostel waar we zitten zijn we ook weer wat oude bekenden uit Lhasa tegengekomen. Gezellig, want er worden voorzichtig weer nieuwe plannen geopperd voor de komende tijd. Een paar dagen raften (vanwege het regenseizoen zeer geschikt nu), een bezoek aan de jungle in het zuiden van het land en een trektocht van minimaal een week door de bergen behoren tot de mogelijkheden.

Ik hou jullie op de hoogte van nieuwe plannen en meld me snel weer!

Thijs